Eindelijk...., na anderhalf Coronajaar kwamen we op 22 juli weer eens samen. De opkomst was groot en iedereen was blij!
Onze voorzitster had ons op het hart gedrukt om toch vooral anderhalve meter afstand te houden maar o, wat blijkt dat toch moeilijk.
Onze voortreffelijke bestuursleden hadden wel keurig een kratje met een blommetje erop tussen de stoelen gezet om een kunstmatige afstand te creëren. Slim hoor!
Natuurlijk viel er na al die tijd veel te converseren, te vertellen of te delen. Lief en leed, alles kwam aan de orde.
Nanny doet haar uiterste best te horen wat er even verderop wordt uitgewisseld....
Bijeenkomsten van de Groene Joffers gaan, zoals al vaker hier gemeld, echt altijd met lekkere hapjes gepaard. Ditmaal waren ze door de bestuursleden gemaakt maar die nemen samen wel vaak veel voor hun rekening. Volgende keer delegeren?
Hester had weer prachtige, met bloemetjes gegarneerde taartjes gemaakt. Wat ziet dat er beeldschoon uit! Beeldschoon maar ook heel lekker!
En al dat lekkers is natuurlijk, als altijd weer, "spekkie voor het bekkie".
Hermien had, gastvrij als altijd, haar grasveld onder de oude, mooie en schaduwrijke eiken beschikbaar gesteld. Met kruiwagens vol zand had ze gepoogd de gaten in het gazon, die door de dassen werden gemaakt, te dichten.
Irene, die sinds enige tijd in een verzorgingshuis woont, was ook van de partij. De tuinclub blijft gewoon trekken, zo gaat dat vaak.
Net als Rita en Greet.
Mariette vertel sterke verhalen, Christine en Lisbeth hangen aan haar lippen.
Betrapt door de fotograaf.....: Corrie lust haar opgeschepte hapjes niet en vraagt aan Joke: zal ik ze maar gewoon achter die boomstam mikken? Joke weet niet wat ze meemaakt en kijkt Corrie verbijsterd aan.
De dames Wietske en Nicolien vermaken zich prima.
We kunnen wel stellen dat het een buitengewoon geslaagde middag was. Iedereen vond het fijn de elkaar weer te zien en te spreken, het weer verwende ons met een heerlijke temperatuur en allen gingen tevreden weer naar huis. De fotograaf vond het gênant het feestterrein te verlaten zonder een helpende hand bij het opruimen te bieden. Maar thuis wachtte een echtgenoot die al op de klok zat te kijken. Volgende keer zal ze zich hulpvaardiger gedragen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten